Ik neem je even mee naar toen ik nog een klein meisje was. Al op jonge leeftijd verzorgde ik mijn moeder die 6 weken in bed moest liggen na een zware rugoperatie. Automatisch nam ik de verantwoordelijkheid op me voor mijn twee zusjes en het huishouden. Mijn vader had een verkeersschool aan huis en voor mij was het vanzelfsprekend dat ik regelmatig klusjes deed in het bedrijf.
Des te meer verantwoordelijkheid ik nam, des te meer waardering ik kreeg….
In mijn directe omgeving kwam ik al vroeg in aanraking met mensen die psychisch kwetsbaar waren en wat er mis kon gaan als de juiste hulp niet aansloot. Er begon in mij een vlammetje te branden…
Ik vond dat mensen met een kwetsbaarheid de beste hulp en zorg verdienen die ze nodig hebben.
Omdat ik graag mensen wilde helpen, was het logisch dat ik vanaf mijn 16e als verzorgende ben gaan werken! Op mijn 19e maakte ik de overstap naar de GGZ en kwam ik mezelf tegen. Tijdens mijn contact met cliënten kreeg ik last van emoties, zoals angst, medelijden, boosheid en onmacht. Dit gaf mij ongemak en vanuit mijn grote gevoel van verantwoordelijkheid ging ik nog harder werken. Ik nam taken over waardoor de cliënt nog afhankelijker van mij werd. Ik ging denken – voelen en handelen voor de cliënt. Mijn behoefte om gezien en gewaardeerd te worden was te ver doorgeschoten en een belemmering geworden.
Hierdoor deed ik mezelf steeds meer tekort en raakte ik uitgeput.
Ik had de behoefte om even afstand te nemen van de GGZ en had inmiddels mijn SPH-diploma op zak (Sociaal Pedagogische Hulpverlening). Ik ging werken in een Blijf van mijn lijf huis in Nijmegen, later Hera Vrouwenopvang Gelderland. Binnen deze organisatie heb ik vervolgens gewerkt als woonbegeleider, intaker, consulent psychiatrie en ben betrokken geweest met het opzetten van een agressieprotocol. Omdat ik me nog verder wilde ontwikkelen ben ik de SPV (Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige) opleiding gaan doen en ging na een uitstap van 4 jaar toch weer werken in de GGZ.
Door al die jaren te werken met bijzondere cliënten kwam ik steeds meer in contact met mijn eigen kwaliteiten & belemmeringen. Het lukte mij steeds beter om in te zetten op de drijfveren en talenten van cliënten in plaats van ze van mij afhankelijker te maken. Hierdoor kregen ze meer zelfvertrouwen en ontstond er groei en ontwikkeling. Ik ging mezelf steeds bewuster als instrument inzetten, waardoor ik beter ging aansluiten in het contact met de cliënt.
Ik merkte dat ik als hulpverlener het verschil ging maken.
Maar dat was voor mij niet voldoende!
Tijdens mijn werk in de GGZ als behandelaar kwam ik veel in contact met andere hulpverleners en heb regelmatig ervaren dat zij vanuit hun eigen ongemak in het contact met de cliënt de plank volledig missloegen. Ze hadden te weinig kennis, vaardigheden en ondersteuning om professioneel met complexe en bijzondere cliënten om te kunnen gaan en vonden vooral de cliënt ‘lastig’. Dit zorgde voor onnodige conflicten, crisissen en ontregelingen voor de cliënt en frustratie en onmacht bij mezelf; ‘dit kan ook anders!’. Het vlammetje van vroeger begon weer te branden…
Ik vond dat mensen met een kwetsbaarheid de beste hulp en zorg verdienen die ze nodig hebben.
Ik kreeg een enorme drang om daar iets in te betekenen en zoveel mogelijk mijn eigen kennis & ervaringen te delen. Voor mij was het een logische stap om als ondernemer te starten met WerkBewust; mijn eigen training – en coaching bureau!
Ik doe niets liever dan als trainer & coach met al mijn passie & ervaring met een groep hulpverleners of andere geïnteresseerden aan de slag te gaan waar ik op een unieke wijze aansluit om het beste uit hunzelf te halen!
Opdrachtgevers kiezen mij omdat ik naast trainer & coach nog steeds begeleiding geef aan mensen met een psychische kwetsbaarheid. Omdat ik zelf ook hulpverlener ben, krijg ik het vertrouwen van deelnemers en kunnen we samen snel de verdieping pakken. Dat zorgt voor impact en beweging!
